H Γωγώ Μπρέμπου μιλάει για την παράσταση «Καύση» στο θέατρο «Olvio», λέγοντας: «Είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Στράτου Τζίτζη. Πραγματεύεται την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου των ηρώων. Πέντε άτομα ενώ έξω καίγεται η Αθήνα συναντιούνται σε ένα σπίτι και δεν μπορούν να αποφασίσουν πώς θα θάψουν το φίλο τους.»

Η ηθοποιός αποκαλύπτει για το αν έχει βιώσει μη βαθιές και ισχυρές σχέσεις στη ζωή της: «Όχι. Ξοδεύω πολύ χρόνο για τις ερωτικές, φιλικές αλλά και τις οικογενειακές σχέσεις μου. Είναι το θέμα μου!»

Η Γωγώ Μπρέμπου αναφέρει πως τη στεναχορεί που υπάρχει μόνο ένα ελληνικό σίριαλ αυτήν τη σεζόν στον αέρα: «Βεβαίως με στεναχωρεί. Δεν θα πω μόνο το δημοκρατικό ότι πολύ άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά. Εμένα μου άρεσαν πολύ όλες οι δουλειές που έκανα στην τηλεόραση. Πέρασα πολύ καλά. Γνώρισα σημαντικούς ηθοποιούς που μπορεί να μην τους είχα συναντήσει διαφορετικά. Επίσης μου παρείχε οικονομική ανεξαρτησία σε μια ηλικία που δύσκολα την κατακτάς πια.»

Όσο για πολλά δημοσιεύματα που θεωρούσαν δεδομένο πως ανά περιόδους είναι έγκυος, η ίδια λέει: «Κάποια στιγμή είχα κάνει μια σειρά στην οποία υποδυόμουν παρένθετη μητέρα. Φαίνεται έπεισα με το ρόλο. Ξαφνικά κυκλοφόρησαν διάφορα δημοσιεύματα που έλεγαν ότι έχω παιδιά. Κάποια στιγμή θα γίνω μητέρα. Δεν έχω άγχος. Δεν νομίζω ότι στις γυναίκες είναι προτεραιότητα η μητρότητα. Είναι η φύση μας. Γεννιόμαστε, με το DNA, ότι κάποια στιγμή κάνουμε παιδιά. Δεν είναι "εγκεφαλικό", αλλά θέμα σώματος. Έτσι φτιαχτήκαμε.»

Τέλος, η Γωγώ Μπρέμπου αναφέρεται σε μια ασθένεια που είχε βιώσει και δεν ήξερε αν θα γίνει καλά: «Κατάλαβα ότι τώρα είμαστε και αύριο μπορεί να μη ζούμε. Η ζωή είναι απόλυτα δική μας και πρέπει να είμαστε απολύτως υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ Δεν νομίζω ότι για κανέναν άνθρωπο είναι εύκολο. Εκεί καταλαβαίνεις ότι πρέπει να παλέψεις, να ελπίζεις και να αφήνεσαι στη ζωή. Στην "Καύση" πραγματευόμαστε την απώλεια. Δεν υπάρχει χειρότερο να "φεύγει" ένας άνθρωπος και να μην του έχεις πει όσα θες. Πολλές φορές γινόμαστε εγωιστές, κλεινόμαστε στο καβούκι μας, λέμε "Δεν θα ξαναμιλήσω στον τάδε"! Ξαφνικά έρχεται ο Θεός και σου λέει "Φύγαμε… Ό,τι κάνεις τώρα". Δεν είμαστε παντοδύναμοι, δεν είμαστε θεοί, δεν ορίζουμε συνέχεια τα πράγματα. Είμαστε ευάλωτα πλάσματα και ευαίσθητα όντα. Έχουμε αδυναμίες. Αν αγαπάς κάποιον καλό είναι να συγχωρείς.»