Είμαι πενήντα ετών, παντρεμένος εδώ και είκοσι χρόνια, αλλά εδώ και πολύ καιρό αισθάνομαι ότι η σύντροφός μου δεν με έλκει σεξουαλικά... Καταλαβαίνω ότι δεν την ποθώ όπως παλιά και θεωρώ πως το το φταίξιμο είναι δικό της. Την ίδια στιγμή, κοιτάω άλλες γυναίκες της ηλικίας της και ζηλεύω τους άνδρες τους! Η δική μου έχει αφήσει τελείως τον εαυτό της, έχει πάρει κιλά, δεν βάφεται και, φυσικά, δεν με πλησιάζει πια ερωτικά… Πίστευα ότι όλο αυτή ήταν απλώς μια φάση που διανύαμε μετά τη γέννηση των παιδιών μας και ότι θα περνούσε μόλις αυτά μεγαλώσουν λίγο… Τελικά, όμως, η σεξουαλική μας ζωή δεν επέστρεψε ποτέ εκεί που ήταν και εκεί που θα την ήθελα… Την ίδια, βέβαια, δεν την απασχολεί το γεγονός ότι έχουν αραιώσει οι επαφές μας και αυτό με αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο! Έτσι, από κάποιο σημείο και μετά αφέθηκα και εγώ και δεν προσέχω πια την εικόνα μου… Δεν βρίσκω καν το νόημα, αφού δεν έχω τίποτα να κερδίσω. Αισθάνομαι όμως ότι έχω φτάσει σε αδιέξοδο, νιώθω απογοήτευση και θυμό για τη στάση της και της ξεκαθάρισα ότι αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα θα βρω κάποια άλλη...». Σας θυμίζει κάτι αυτή η εξομολόγηση;

Καθώς τα χρόνια περνούν και η σχέση ενός ζευγαριού «μεγαλώνει», πολύ συχνά ο ένας ή ακόμα και οι δύο σύντροφοι χάνουν τη διάθεση και το ενδιαφέρον τους για τη διατήρηση του σεξουαλικού τους ρόλου. Η γυναίκα στη μέση ηλικία είναι πιθανό να έχει θέσει ως προτεραιότητα το ρόλο της μητέρας, της νοικοκυράς ή της επαγγελματία, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα αυτόν της ερωμένης. Το αποτέλεσμα; Παραμελεί τον εαυτό της και την εικόνα της, την εικόνα που προσφέρει καθημερινά στο σύντροφό της, θεωρώντας την ως δεδομένη και σίγουρα λιγότερο σημαντική απ’ ό,τι στα νιάτα τους. Όταν, όμως, ο άντρας εισπράττει κάτι τέτοιο, επηρεάζεται αρνητικά και συνήθως νιώθει την ανάγκη να υπενθυμίσει τη σημασία της ερωτικής επαφής στη σύντροφό του. Μάλιστα, είναι απαραίτητο να το κάνει, εκφράζοντας ανοιχτά το παράπονό του, τις επιπτώσεις που έχει αυτό στη σεξουαλική του διάθεση, αλλά και την επιθυμία του για αλλαγή της κατάστασης. Από την άλλη, βέβαια, πρέπει να κοιταχτεί και ο ίδιος στον καθρέφτη της κρίσης και να αναρωτηθεί αν συνεχίζει με τη σειρά του να προσφέρει στη γυναίκα του τα πράγματα που εκείνος απαιτεί από αυτή.

Επίσης, χρειάζεται να σκεφτεί κατά πόσο συνέβαλε η στάση του τα προηγούμενα χρόνια στην παραίτηση της συζύγου του. Διότι είναι εύκολο να κατηγορούμε τον άλλο για τα λάθη του ή για καταστάσεις που έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια, αλλά ποια είναι η δική μας συμβολή στην «παρακμή» του γάμου μας; Πριν φτάσουμε στην αγανάκτηση, φροντίσαμε να τονώσουμε το σεξουαλικό ρόλο του συντρόφου μας στην «εύθραυστη» ηλικία που διανύει; Αφιερώναμε χρόνο στη σχέση μας και στην προετοιμασία της επαφής, νοιαζόμασταν για την ευχαρίστηση του άλλου και βάζαμε τη φαντασία μας να δουλέψει;

Η αλήθεια είναι ότι μια σχέση θέλει συνεχή φροντίδα και απαιτεί προσπάθεια και από τους δύο. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι το γεγονός και μόνο ότι είμαστε παντρεμένοι δεν υποχρεώνει το σύντροφό μας να συνεχίσει να μας επιθυμεί και να μας διεκδικεί. Κι επειδή η σχέση βασίζεται πάντα σε δύο άτομα, όταν ο ένας απ’ τους δυο ξεχνιέται, ο άλλος οφείλει να τον αφυπνίζει. n