«Βρήκα τον έρωτα της ζωής μου είμαι πολύ ευτυχισμένη και θέλω να το φωνάξω παντού!!!» ακούω να μου λέει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου η φίλη μου Χριστίνα και με πιάνει μια ανησυχία. Όχι φυσικά γιατί δεν θέλω να είναι ευτυχισμένη αλλά γιατί ξέρω τι ακολουθεί: «υπάρχει όμως ένα πρόβλημα…. Δεν είναι ελεύθερος…». Το ήξερα, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που μου το λέει αυτό! Και εκεί ξεκινάει το γνωστό «δράμα»!

Οι αδιέξοδες σχέσεις

Όλοι μας έχουμε ανάγκη να ερωτευτούμε να είμαστε σε μία σχέση, να νιώθουμε συντροφικότητα, να αγαπήσουμε. Φυσικά αυτή η ανάγκη είναι συνήθως πιο εμφανής στις γυναίκες. Τι συμβαίνει όμως όταν το άτομο με το οποίο νιώθουμε αυτά είναι ήδη σε σχέση ή ακόμα χειρότερα είναι παντρεμένος; Κάθε άνθρωπος σε αυτή την περίπτωση θα αντιδρούσε διαφορετικά αναλόγως τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα του και φυσικά το σενάριο ζωής και τις ανάγκες που έχει. Υπάρχει ένας τύπος γυναίκας όμως που σχεδόν πάντα θα επιλέξει να είναι το τρίτο πρόσωπο, μπορεί να το προκαλέσει κιόλας, όπως η Χριστίνα που ενώ είναι μία πολύ όμορφη και έξυπνη κοπέλα ώρες ώρες με κάνει να αναρωτιέμαι εάν δεν υπάρχουν άλλοι άνδρες στο κόσμο και πρέπει σχεδόν πάντα να βρίσκει τους «πιασμένους».

Τα «τρίγωνα»

Υπάρχει ένας τύπος γυναίκας που έχει μάθει να συνδέεται με τρίγωνα. Αυτό ξεκινά από τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία και με τα μηνύματα που πήραν από την οικογένεια τους. Σε μικρή ηλικία η κόρη «αποπλανήθηκε» από τον πατέρα και συνέπραξε συμμαχία μαζί του. Πήρε το ρόλο της γυναίκας και έτσι δημιουργήθηκε ανταγωνιστικότητα με την μητέρα. Αυτή η εντολή που έλαβαν μικρότερες ότι δηλαδή κρέμομαι από τον πατέρα μου και δεν μπορώ να τον χάσω μεγαλώνοντας μεταμορφώθηκε σε «πρέπει να κρατώ τον άλλο ικανοποιημένο για να μην το χάσω».

Η αποπλάνηση που έγινε σε προ-οιδιπόδεια φάση ήταν έντονη και ερωτικού τύπου (όχι απαραίτητα σεξουαλικού) η μητέρα βάζει στην θέση της την κόρη της.

Σε κάθε οικογένεια χρειάζεται να δημιουργούνται ξεκάθαροι ρόλοι. Ένα παιδί σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους ρόλους και για χάρη της επαφής θα αναλάβει αυτό το ρόλο που του πέφτει πολύ βαρύς και τρομακτικός, έτσι τραυματίζεται. Πως γίνετε αυτό; Όπως αναφέρει και η Dr Nancy McWilliams «Αυτό το παιδί έχει πάρει θετική προσοχή που επικεντρώνεται μόνο σε επιφανειακά, εξωτερικά γνωρίσματα όπως η εμφάνιση της ή σε μη απειλητικά, βρεφικά χαρακτηριστικά όπως η αθωότητα και η ελκυστικότητά της». Θα έχετε ακούσει μπαμπάδες να λένε στις κόρες τους «εσύ θα με συνοδεύσεις απόψε!». Με αυτό τον τρόπο ταυτίζεται με την μητέρα της ενώ συγχρόνως βρίσκεται σε ανταγωνισμό μαζί της. Έτσι χωρίς το κορίτσι να έχει ξεκάθαρο ρόλο αντί να προστατεύεται από τους γονείς του στην ουσία «κακοποιείται». Τα κορίτσια αυτά εθίζονται σε αυτό το ρόλο και την προσοχή που παίρνουν από τον πατέρα πάντα για να μην χάσουν την επαφή και με το φόβο της εγκατάλειψης. Έχουν παγιδευτεί στο οιδιπόδειο στάδιο και μέσα από αυτό το φίλτρο εξακολουθούν να βλέπουν τους άνδρες ως δυνατούς και συναρπαστικούς και τις γυναίκες ως αδύναμες και ασήμαντες.

Οι γυναίκες αυτές νιώθουν ότι δεν μπορούν να είναι μόνες τους και θα δημιουργήσουν την ανάγκη εξάρτησης από ένα άτομο που θεωρούν ανώτερο ή ιδιαίτερα ισχυρό. Ψάχνουν απεγνωσμένα ένα σωτήρα «κάποιον να με προσέχει» για να νιώσουν ασφάλεια και να αυτοεκτίμηση. Έχουν μάθει να συνδέονται μέσα από το τρίγωνο «πατέρας-μητέρα-εγώ». Ένιωθαν πάντα το τρίτο άτομο έτσι είναι πιθανό να επιλέξουν μια ανάλογη σχέση στη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει συχνά στη ζωή όλων μας. Επιλέγουμε να αναπαράγουμε στη ζωή μας το σενάριο που στα παιδικά μας χρόνια μας έβλαψε.

Γιατί όμως το κάνουμε αυτό;

Είναι δύο οι κύριοι λόγοι. Είτε γιατί υποσυνείδητα θέλουμε να το αλλάξουμε αυτό το σενάριο και τελικά στην δική μας εκδοχή να «κερδίσουμε» στο τέλος, είτε γιατί με αυτό το σενάριο έχουμε μάθει να συνδεόμαστε και να ζούμε και όσο και να μας κάνει κακό συνεχίζουμε να το επιλέγουμε γιατί είναι ο τρόπος που ξέρουμε να επιβιώνουμε, εκεί νιώθουμε ασφάλεια. Άλλωστε ένα τέτοιο άτομο δεν θεωρεί ότι αξίζει, άρα θα επιλέγει να είναι σε μία σχέση που επιβεβαιώνει αυτό το σενάριο και φυσικά δίνει αφορμές για να μπορεί να δραματοποιεί τα συναισθήματά του.

Η Χριστίνα δεν έχει αναπτύξει τις δεξιότητες για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτό το τραύμα. Έτσι συνεχίζει να παίζει αυτό το σενάριο στη ζωή της και να επιλέγει κάθε φορά αυτό το δρόμο που δεν θα την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη ποτέ! Σαν φίλη της θα κάτσω με υπομονή να ακούσω το «δράμα» της και ίσως να προσπαθήσω να την κάνω να καταλάβει πόσο κακό κάνει στον εαυτό της. Ελπίζω μία μέρα να την πείσω να επισκεφτεί ένα συνάδελφό μου για να μπορέσει να δει πραγματικά την αξία της και να κυνηγήσει μια υγιείς σχέση!