Αρραβωνιάστηκα για πρώτη (και θέλω να ελπίζω, τελευταία) φορά στη ζωή μου, όταν ήμουν 19 ετών. Όχι, δεν είχα επηρεαστεί από το Twilight και την αγάπη της Μπέλα και του Έντουαρντ, που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να τελειώσει εκείνη ένα Πανεπιστήμιο και να βρει εκείνος ένα μέικαπ της προκοπής. Αρραβωνιάστηκα γιατί εγώ ήμουν 19, εκείνος 30 και όταν στους 6 μήνες σχέσης (που τότε φάνταζαν ΜΕΓΑΛΟ διάστημα) μου πρότεινε να παντρευτούμε, σκέφτηκα: «ε μάλλον αυτό είναι, τώρα θα πρέπει να πω ναι». Και το είπα. Και πέρασα τον υπόλοιπο 1μιση χρόνο της σχέσης μας (που τότε, επαναλαμβάνω, φάνταζε ΜΕΓΑΛΟ διάστημα) συζητώντας για το αν θα έπρεπε να διαλέξω στράπλες νυφικό, για το αν θα έπρεπε να πάρουμε όλα τα έπιπλα από το ΙΚΕΑ, για το αν θα πρέπει να παντρευτούμε στην εκκλησία που γνωριστήκαμε ή στην εκκλησία που μας άρεσε – και κυρίως, μόνο συζητώντας και αναβάλλοντας στρατηγικά να κάνω τις συζητήσεις μας πράξη. Απ’ ό,τι φαίνεται, η περίπτωσή μου δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό.

Τώρα τελευταία, γνωρίζω ολοένα και περισσότερα ζευγάρια εκεί έξω, που ενώ έχουν δηλώσει (μεταξύ τους έστω, αν όχι παρουσία παπά και συγγενών, όπως στους παραδοσιακούς αρραβώνες) ότι θα παντρευτούν, δεν κάνουν τίποτα για να μετατρέψουν αυτή τους τη θεωρητική δήλωση σε μια κοινή φορολογική δήλωση. Τι τους μπλοκάρει; Τι περιμένουν; Τις πταίει; Φταίνε οι συνθήκες ή μήπως δεν το ήθελαν ποτέ πραγματικά – και το στρίβειν διά του αρραβώνος είναι απλώς μια βολική δικαιολογία για ν’ αναβάλλουν να πάρουν την απόφαση που θα τους αλλάξει τη ζωή; Στη δική μου περίπτωση, ίσχυε το τελευταίο (δεν ήξερα, ήμουν 19, τώρα έχω μάθει πια ότι υπάρχει και το «όχι» ως πιθανή απάντηση σε αντίστοιχες περιπτώσεις). Τι ισχύει όμως στη δική σας;